günlük tutmak

insanin geçmişle bugün arasında kendinin kesfinin birinci ağızdan anlatımı gibi muazzamdir kendine getirir tavsiye ederim (kendisi en son lisede tuttu )

Hep yapmak istediğim bir türlü eyleme dönüstürmediğim bir iş ee bende nurullah ataç değilim zaten aq

16 yaşında, ergen, tumblrcı,kitap kafe kurma hayali olan kız uğraşı

ilk okulda zorla tutturuyorlardı. bütün yaz tatilini bir gecede yazdığımı bilirim.

Sevgilisinden ayrılanların başka bi sevgili bulana kadar yaptıkları eylemdir

düzenli insan işi. hiç beceremem.

4 yıldır yappmakta olduğum ve muhtemelen hayatımın geri kalanında da yapmaya devam edeceğim yegâne şey bu. günlük yazmak sadece o gün yaptığın şeyleri yazmaktan ibaret değil benim için. her gün yazmak zorunda olduğum bir şey de değil. yazdıklarım yalnızca birer defter değil, bir süre sonra seni tamamen 'sen' olarak kabullenmeye başlayan birer dosta dönüşüyorlar. annene, babana, kardeşlerine ya da en yakın arkadaşlarına bile anlatamayacağın şeyler yaşıyorsun. kime anlatabilirsin ki. kime bağırabilirsin sanki anlayacaklarmış gibi? geriye dönüp yazdıklarını okumak ve her gün anbean kendi değişimine şahit olmak inanılmaz. 4 sene önce neymişim, şimdi neyim. düne kadar tanımadığım insanlar nasıl hayatımın bir anına katılmışlar ve yer etmişler orada. inanılmaz

kendimi günlük yaşıyor hissetseydim günlük yazardım babuş. ama ne yazık ki nadir yaşıyorum.

başaramadığım eylemdir yardım edin nasıl yapıyorsunuz yahu?

lan günlük tutanlara hep özendim ama akşam olunca hep bi üşengeçlik sarar beni o yüzden hiç yazmadım

2 senelik bir günlüğüm vardı. insanlara güvenmediğimden pek anlatmam dertlerimi, sırlarımı. zaten kim kimin derdini umursuyor. çok büyük bir olay anlatılsa dahi 5 dakikadan sonra etkisi geçiyor, umursanmıyor. her neyse ben bu günlüğe hayatıma dair, kendime dair, çevremdeki insanlara dair her şeyi baya baya yazıyordum. rahatlatıyordu da. bir nevi terapi gibi bir şeydi benim için. sonra ne oldu biliyor musunuz? birinin eline geçti her nasıl olduysa. bildiği okuduğu her şeyi de vurdu suratıma tehdit edercesine utanmadan. suçlu olan o değildi bendim sanki. hayatımda ilk defa savunmasız kaldım. o kadar savunmasızdım, o kadar şaşkındım ki kızmayı dahi akıl edememiştim. okuyan kişi bildiklerini kimseye anlatmadı orası ayrı ama etkisinden 4-5 ay çıkamamıştım. o gün bugündür yazmıyorum, yazamıyorum. bunu neden anlattım bilmiyorum. okuyan olur mu onuda bilmiyorum. okuyan varsa da teşekkür ederim. dikkatli olun. ben yandım siz yanmayın

lise ikinci sınıfta edebiyat hocamızın zorla tutturduğu, sonradan not vermek adına toplattırıp okuduğu günlük hayatta karşılaştığımız durumları aktardığımız bir nevi iç dökülecek yer. (bkz: hocamızın da abv arkadaşlar)

lise 2 de edebiyat hocası 90 gün boyunca günlük tutacaksınız ben de sözlü notunuzu buradan vereceğim demişti.tabi ben ödeve 90. gün başlamıştım.90 güne de her gün bir sayfaya denk gelecek şekilde ''bugün kayda değer bir şey yapmadım''yazdım.doğal olarak monoton hayatımın not sistemindeki karşılığı ''0'' oldu.

hayatımda hiç beceremediğim eylemdir. ciddi ciddi tutan birisi varsa bana hediye etse. ne güzel olur.

ergenken deneyip 10 sayfadan sonra bıktığım eylem

çok rahatlatıcıdır.hele ki içindekileri anlatacak kimsen yoksa,başka şehirdeysen. dönüp eskileri okuyorum,gülüyorum.bazı sayfalarım ise gözyaşından yer yer mürekkep akmış durumda.işin özü;içini döktüğün,sırdaşın o defter.

zamanında yazmıştım daha sonra kimse okumasın diye yaktım ve küllerini sakladım. hala dolabımda. bazı şeyler dramatize etmeyi seviyorum

sevgili günlük bugün kalktım yüzümü yıkadım yemek yedim okula gittim. dersler bok gibiydi eve geldim televizyon izledim yüzümü yıkadım yattım.

genelde moralim çok bozukken yaptığım bir olaydır. cidden rahatlatıyor.

sevemedim bir turlu bu olayi. gunluk tutmaktansa o anki ruh halime gore deneme yazmayi daha rahatlatici olmasa da faydali buluyorum.

geçmişe takılanlar yazmamalı.yazmadığım halde bazı salaklıklarım aklıma geliyor kendimden nefret ediyorum.daha fazlasını hatırlasam psikolojim bozulur.

size ait olmayan bir günlükse tutmayın, derhal yerine bırakın (bkz: özel hayatın gizliliği).

günlük değilde içimden gecenleri felan tuttuğum bi defter var gunlukten farki gecmiste icimden gecenleri bile yazarım

geri dönüp baktığınızda ben ne yangınlar gördüm demenizi sağlayıp size huzur veren şey

günlük tuttuğum defterin zulası patlayınca daha kalemi elime alamadım. basketbol sadece yazabiliyorum.

5. sınıftayken hocamız tutmamızı istemişti. sonra bırakamadım. her ne kadar eski günlüklerim bunları hangi kafayla yazmışım dedittirsede şimdi gerçekten rahatlatıyo beni. yazmayı seviyorum ve hiç kimseye soyleyemediğim şeyleri yazmak bana iyi geliyo. zaten günü gününe tutmam ben bazen 1 ay geçer oyle yazarım. ama bağımlılık yaptı yazdıkça yazasım geliyo.

kısa bir süre önce bıraktım günlük tutmayı.tekrar yazmak istiyorum,çünkü anlatamadıklarım içimde öyle dolup taşıyor ki,bunu ancak yazıya dökebiliyorum.böyle rahatladığımı hissediyorum.

yazmak insani rahatlatan bir eylemdir. hele ki genelde duygularinizi kendi icinizde yasayan biriyseniz sizin en yakın arkadaslarinizdan olabilir

arada tuttuğum da olur ama genelde çantamda taşırım.

yazmayı biliyorsanız güzeldir günlük yazmak. kaleminiz ne kadar güçlü olursa o denli anlamlı olur günlük. günlük; sadece o günün olan bitenlerini gözden geçirmek, gün içinde düşündüğünüz, kafa yorduğunuz olayları yazıya dökmek ya da insanlarla konuşamadığınız şeyleri paylaşma ihtiyacı duyduğunuz bir defter parçası değildir kanımca. günlüğüze bir şarkı bırakbilirsiniz, bir öykü bırakabilirsiniz, bir resim, bir dörtlük bırakabilirsiniz hatta günün sözü köşesi bile oluşturabilirsiniz. bunun gibi daha nice şekillerle günlüklerinizi renklendirebilir, onları yanlızca size özel ve gün geçtikçe zenginleşen minik hazinelere dönüştürebilirsiniz.

güzel şeyler bunlar insan hayatında söyleyemediği bazı şeylerini not alıyor gibi geliyor bana kendi hayatının veresiye defteri gibi

günlük tutmak için kullandığım dördüncü defter de az önce bitti. defteriniz bittiği zaman bir süreliğine boşluğa düşürebilen bir eylem. defterlerinize "sevgili günlük" yaklaşımından ziyade onlara isim verecek kadar arkadaş gibi davranıyorsanız bittikleri zaman böyle oluyor işte.........

burası var ya işte

10. ve 11. sınıfta edebiyat dersi için günlük tutmamız istenmişti. o zamanlar güç bela yazar ve ağır saçmalardım. çünkü dayatılan hiçbir şey güzel gelmez insana. bugün nostalji yapayım dedim. ismi (bkz: soytarı) imiş benim eski dostumun. neden o ismi vermişim bilmiyorum. yazmaya başladığım an yazımı görüp hayattan soğumasam günlük tutardım. belki de teknolojiyi kullanabilirim her ne kadar kalem kağıt samimiyetini vermeyecek olsada.

kendim için değil ama yiğenim için günlük tutuyorum. şimdi 6 yaşında ve ilk ne zaman adım attı ilk hangi kelimeyi söyledi ilk okul günü neler yaptı neler oldu hepsini tarihleriyle birlikte yazıyorum biraz daha büyüdüğünde onun için güzel bi hediye olucak sanırım.

3 sayfa üstüste yazamadığım bir hobidir. sözlükte bu kadar kalıp yazmam bile rekor bence.

çıkarcı,dedikoducu,samimiyetsiz ve müdehaleci insanlardan bıkan ve bu yüzden insanlarla sadece yüzeysel ilişki kuran insanların, içindekileri dökmek için yazmaya sığındığı eylemdir.

insanları kırmamak için içimi döktüğüm şeydir benim yaklaşık 6 senedir tutuyorum 3 defter bitti ama öyle günü gününe yazmam hiç belki senede bir yazdığım olur belki ay 3-4 yaşadığım şeyleri yazarım hayatımda değişen önemli şeyleri hayatıma girenleri çıkanları hatta bazen arşiv olarakta kullanıyorum mesela en son saçımı ne zaman kestirdim herşeyi geçtim en yakın arkadaş oluyor o defter bana adı günlük sadece ben ona sırdaşım diye hitap ederim beni yargılamaz ve herşeyimi bilir insanların bu kadar çıkarcı olduğu bir dünyada herşeyimizi anlatamayacağımız insanlar üredikçe mecbur kalıyoruz

2010dan beri tuttuğum bir günlüğüm var . galiba tüm çocukluğum onun içinde saklı.10 yıl sonra açılacak 1 mektup var içinde

günlük tuttuğumda lise sona gidiyordum. bir gün okula götürdüm bunu nedense sonrasında teneffüste bir öğrenci grubunun hönkürerek gülüştüğünü gördüm. " aha eğlence var" diyip yanlarına gittim bir baktım mor kapaklı günlüğüm türk sinemasındaki dayak sahneleri misali elden ele dolaşıyor... havada kaptım resmen günlüğümü. gittim okulun bahçesinde yakıp çöpe attım ve böylece günlük macerası benim için bitti. son.

kendimi bildim bileli yaptığım şey. ama benim için günlük tutmak gün içinde neler yaptığım değil, başıma güzel bişey gelir hissettiklerimi yazarım ya da en yakın arkadaşıma bile anlatamadığım şeyler vardır rahatlamak için yazarım. en iyi dostum kalem kağıt oldu bir süre sonra.

günlük diye başladık önce hatıra defteri sonra not defteri oldu. nerede hata yaptım ki. edit: henüz orta okulda falandım.

tutacak olsam tek sayfa yeter bana. her gün aynı hayatı yaşıyorum amk sıfır aksiyon,minimum değişiklik.

abimizin bütün sirlarini bulabileceginiz kapagi olan kitap. baska turlu kullanmadim

"elim çok yoruldu sevgili günlük görüşürüz."

küçüklük günlükleri haricinde 10. sınıftayken tutmaya başlamıştım hayatımda olan gelişmeler çoğalıyordu tabii lise yıllarını not etme çabasıydı bi de ve 12. sınıf zamanlarımda artık işin içinden çıkamıcak gibi olunca tutmayı bırakmıştım şimdi ise yazdıklarımı kimsenin okumasını istemediğim için yakmayı falan düşünüyorum

istediğin her şeyi anlatırsın, ses çıkarmadan dinler seni. en hüzünlü anında da en mutlu anında da yanındadır, rahatlamana yardımcı olur günlük. birkaç sayfadan oluşan bir defter diyip geçmemek lazım, birkaç sene sonra okununca o zamandan şimdiye ne kadar değişip geliştiğini görürsün. önemli olayları unutmamak için birebirdir. her birikimini günü gününe minik notlarla kaydedersen tadından yenmez. (bkz: gerçek dost nedir)

hâlâ yaptığım bir eylem ilerde okuyupta hatırlamak kalıcı bir anı bırakmak için yazıyorum

3. sınıfta yazdığım günlüğü kuzenim gizlice alıp tuvalette okuduğundan beri pek sıcak bakmıyorum.

ne zaman günlük tutsam annem okur. beni günlük tutmaktan soğuttu sağolsun canım annem